Af pólitísku brölti og lífinu sjálfu

Maður veltir fyrir sér hvaða lærdóm má draga af öllu bröltinu í Ráðhúsinu síðustu mánuði og hvernig má heimfæra þessa atburði og afleiðingar þeirra yfir á daglega lífið.  Pólitíkin er ekkert annað er lífið sjálft.  Við erum dæmd eftir framkomu okkar og gjörðum.

Ég var mikið sammála mömmu hans Simma (eða Jóa) á Bylgjunni í gærmorgun þegar þeir félagar báru upp við hana mannaskiptin þar.  Hún sagðist sakna staðfestu í borgarmálunum.

Lítum til baka rúma þrjá mánuði og skoðum stöðuna þegar Björn Ingi hljóp úr sæng Sjálfstæðismanna í flýti.  Þá sátu Framsóknarmenn inni með mikil áhrif og höfðu góð tækifæri til að koma sínum málum að í Borginni.  Björn Ingi hafði auða braut framundan og mikinn meðbyr.  Hann ákvað þá, í sýnilegri fljótfærni og flensu, að sækja í fang þremeninganna og stofna kvartett í stað þess að taka á aðsteðjandi vandamálum og leysa þau.  Duett hlýtur að eiga auðveldara með samhæfingu en kvartett.

Afleiðingar þessarar stundaákvörðunar, að hlaupast undan merkjum án þess að takast á við aðsteðjandi vandamál, þekkja allir. 

Ég held að mottó sögunnar sé einfalt, tökum á vandamálunum í stað þess að hlaupast undan þeim og yfir í næstu sæng.  Oftast er grasið ekki grænna hinu megin sprænunnar.  Hjónabönd, vinátta og öll samskipti hljóta að falla undir þessa skilgreiningu.  

Og annað sem heimfæra má.  Hverjir eru þeir pólitíkusar sem hafa endst lengst ?  Þar hlýtur heiðarleiki og það að vera sjálfum sér samkvæmur að koma sterkt inn.